Postawa stojąca:
Liturgiczna postawa stojąca posiada dwie cechy charakterystyczne:
- ciało i głowa wyprostowane
- ręce złożone na wysokości piersi; nigdy jednak nie są one skierowane w dół, lecz w górę, ku Bogu.
Ma wyrażać szacunek i cześć wobec Chrystusa i Jego tajemnic, ma być znakiem gotowości do wykonania zleconych nam zadań. Przyjmujemy tę postawę również wtedy, gdy wykonujemy uroczyste śpiewy lub modlitwy (np. Gloria, Credo). Postawa stojąca jest zasadniczą postawą w liturgii. jest znakiem świadomego uczestnictwa i zaangażowania, a nie biernej tylko obecności.
Postawa siedząca:
Postawa taka wyraża skupienie sprzyja rozważaniu usłyszanego Słowa Bożego. Kiedy więc w czasie Mszy św. siadamy, nie znaczy to, że nadeszła "chwila odpoczynku". Siadamy w tym celu, aby lepiej słuchać, aby więcej zapamiętać, aby doskonalej rozważyć słowo, które Bóg do nas kieruje. Powinna to być postawa człowieka "zasłuchanego", ale pozostającego w postawie pełnej szacunku. trzeba usiąść prosto, nogi oprzeć swobodnie na ziemi, a ręce na kolanach, oddychać spokojnie i równo, nie rozglądać się. Tej zewnętrznej postawie skupienia i uwagi winno towarzyszyć otwarcie serca i gotowość do przyjęcia nauki.
Postawa klęcząca:
We wspólnej modlitwie liturgicznej przyjmujemy ją często, szczególnie w czasie nabożeństw eucharystycznych. Jest to przede wszystkim postawa adoracyjna. W ten sposób człowiek pragnie wyrazić swoją małość w obliczu Boga i pragnie wyznać, że Bóg jest Panem i Królem. Przed Chrystusem Zmartwychwstałym zgina się "każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych", jak pisze Św. Paweł w liście do Filipian. Postawa klęcząca wyraża się nie tylko zgiętymi kolanami. Istotne znaczenie mają także ręce złożone na piersi, oczy wpatrzone w Najświętszy Sakrament, wyprostowany tułów. Z całej postaci bić powinno skupienie i świadomość trwania w obecności Boga. Postawa klęcząca jest także postawą błagalną oraz wyrazem pokuty.