Święty Alojzy Gonzaga
Urodził się 9 marca 1568 roku w Castiglione delle Stiviere (Włochy) jako najstarszy z ośmiu synów margrabiego Ferdynanda di Castiglione. Jego rodzina należała do najznakomitszych rodów książęcych i marzeniem ojca była kariera rycerska lub dworska dla najstarszego syna. Kiedy Alojzy miał 7 lat, jak sam to później wyznał, przeżył swoje „nawrócenie”. Poczuł niechęć do życia świeckiego i wielką tęsknotę do Pana Boga.
Zmartwiło to wielce jego ojca, który w nadziei, że odwiedzie syna od nowego pomysłu, zaczął zabierać go na różne dwory, by tam nabrał manier dworskich. Od tego czasu duch modlitwy, otrzymany od matki, wzrósł w nim jeszcze silniej. Codziennie z budującą pobożnością odmawiał na klęczkach oprócz normalnych pacierzy rannych i wieczornych siedem psalmów pokutnych i oficjum do Matki Bożej. Najlepiej czuł się w słynnym sanktuarium, obsługiwanym we Florencji przez serwitów (Zakon Sług Maryi), w kościele Annuntiata.
W 1579 r. ojciec Alojzego został mianowany gubernatorem Aonferrato w Piemoncie. Przenosząc się na tamtejszy zamek, zabrał też ze sobą Alojzego. W następnym roku, z polecenia papieża Grzegorza XIII, wizytację kanoniczną diecezji Brescia odbywał św. Karol Boromeusz. Z tej okazji udzielił Alojzemu pierwszej Komunii św. Jesienią, tego samego roku, (Alojzy miał wtedy 12 lat) rodzice chłopca przenieśli się do Madrytu, gdzie na dworze królewskim spędzili wraz z synem dwa lata. W tym czasie Alojzy nadal pogłębiał swoje wewnętrzne życie przez odpowiednią lekturę. Rozczytywał się m.in. w dziełach św. Piotra Kanizego i św. Ignacego Loyoli. Swoją modlitwę przedłużał do pięciu godzin dziennie i równocześnie kontynuował studia. Wytrwałością i uporem dążył do realizacji swych zamierzeń, aż wreszcie 25 listopada 1585 roku udał się do Rzymu i został przyjęty do nowicjatu jezuitów w Rzymie. Po drodze zatrzymał się na kilka dni w Loreto. Opuszczając dom rodzinny, zrzekł się swojego majątku na korzyść brata.
W zakonie odznaczał się gorliwością, a szczególnie umiłowaniem cnoty czystości. Jak sam wyznał, praktyki pokutne, które zastał w zakonie, były znacznie lżejsze od tych, jakie sam sobie nakładał. Jesienią 1585 r. Alojzy uczestniczył w publicznej dyspucie filozoficznej w słynnym Kolegium Rzymskim, gdzie olśnił wszystkich zebranych subtelnością i siłą argumentacji. Wkrótce otrzymał święcenia niższe i został skierowany na studia teologiczne. Był na trzecim roku, gdy we wrześniu 1589 r. przybył do niego św. Robert Bellarmin i wezwał Alojzego, by powrócił do Castiglione i pojednał swojego brata Rudolfa z ojcem, który chciał wydziedziczyć syna tylko dlatego, że ten odważył się wejść w związek małżeński z osobą niższego stanu. Po załagodzeniu sporu wrócił do Rzymu na czwarty rok studiów teologicznych, który miał zakończyć święceniami kapłańskimi (1590). Pan Bóg chciał jednak inaczej. W latach 1590-91 Rzym nawiedziła epidemia dżumy. Alojzy posługiwał zarażonym wraz z innymi klerykami. Jego słaby i wyczerpany organizm uległ zarazie. Zmarł jako kleryk, bez święceń kapłańskich, 21 czerwca 1591 r. w wieku zaledwie 23 lat.
Sława św. Alojzego była tak wielka, że już w roku 1605 papież Paweł V ogłosił go błogosławionym. Kanonizacja natomiast odbyła się w 1726 roku i dokonał jej papież Benedykt XIII wraz z kanonizacją św. Stanisława Kostki. Papież ten w 172 r. ogłosił Alojzego patronem młodzieży, zwłaszcza studiującej. W 1926 r. papież Pius XI ogłosił św. Alojzego patronem młodzieży katolickiej. Jego relikwie spoczywają w kościele św. Ignacego w Rzymie.
Wspomnienie św. Alojzego Gonzagi obchodzimy 21 czerwca.