Święty Jan Berchmans
Urodził się 13 marca 1599 r. w Dies, we Flandrii (Holandia), jako najstarszy z pięciu synów. Jego ojciec był grabarzem, a matka – Elżbieta – była córką burmistrza Handriana van den Hove. Chłopcu bardzo zależało na tym, aby się uczyć i rodzice zgodzili się na to, aby opłacać jego edukację.
Niestety musiał on przerwać studia ze względu na chorobę matki. Dopiero dzięki pomocy miejscowego proboszcza Piotra van Emmerick mógł kontynuować rozpoczęte nauki. Czując powołanie do stanu duchowego rozpoczął uczyć się języka łacińskiego. Z powodu trudnych warunków w domu musiał Jan ponownie przerwać edukację. Udał się do Mechlina, gdzie zarabiał posługując u pewnego kanonika i równocześnie dalej się kształcił.
Gdy jezuici założyli w Mechlinie szkołę i kolegium w 1615 r., Jan należał do pierwszych alumnów; przyjęto go także do Sodalicji Mariańskiej (katolickie stowarzyszenie religijno – społeczne zrzeszające czcicieli Maryi). W 1616 r. zmarła mu matka, a ojciec wstąpił do stanu duchownego i został kapłanem diecezjalnym. Niektórzy synowie poszli w ślady ojca – jeden został kanonikiem regularnym, drugi z kolei wstąpił do jezuitów naśladując w tym św. Jana Berchmansa.
Po ukończeniu, z wynikiem celującym, studiów humanistycznych Jan Berchmans wstąpił do nowicjatu w Mechlinie. Po roku nowicjatu, w 1618 r., złożył śluby zakonne, a następnie został wysłany na dalsze studia do Rzymu w zakresie filozofii i teologii. Tam również wyróżniał się wśród kleryków. Wytypowany do prowadzenia dysputy publicznej, zadziwił wszystkich pamięcią i subtelnością argumentacji. Było to jednak ostatnie jego wystąpienie. Jego organizm nie wytrzymał klimatu lata rzymskiego – dostał gorączki, a następnie zapalenia płuc. Ponadto był on wyczerpany intensywną nauką i jeszcze bardziej aktywnym życiem wewnętrznym, dlatego nie zdołał się obronić. Mimo starań lekarzy zmarł po sześciu dniach – 13 sierpnia 1621 r.
Zasadą życia św. Jana Berchmansa było: „Czyń co czynisz” oraz „Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy”. Faktycznie uświęcił się nie przez wielkie czyny, ale przez sumienne wykonywanie codziennych obowiązków, pilne zachowanie reguły i przez gorące umiłowanie Pana Jezusa i Jego Matki.
Do chwały błogosławionych wyniósł Sługę Bożego Jana, papież Pius IX w 1867 r., a kanonizował go papież Leon XIII w 1887 r. Jego ciało spoczywa w osobnym, bogatym ołtarzu w Rzymie, natomiast serce jego znajduje się w kościele Jezuitów w Lovanium. Św. Jan jest patronem młodzieży studiującej.
Wspomnienie obchodzi się 13 sierpnia.